Dubro-dochter

Doe maar normaal dan doe je al gek genoeg. Een uitdrukking die op de gevel van mijn ouderlijk huis had kunnen staan. Op zo’n golvend stuk wrakhout. En als je dan normaal deed, bewandelde je het middenpad. Ons huis stond ook in de middenwijk, in het middendorp aan de middenweg. Ik heb dat middenpad voor een groot deel van mijn leven bewandeld. Blijf je in het midden, dan blijf je binnen de lijntjes. En dat is goed! Zo voorkom je uitspattingen en rariteiten die door je omgeving als niet normaal worden gezien. Erger nog: als gek worden gelabeld. Ik verval er soms nog in. In dat ‘doe maar normaal gedrag’.

Middelmaat

Dat komt ook omdat ik hele goede rolmodellen heb gehad. Mijn ouders die ik boven alles liefheb, zijn namelijk zo. Alles ging fijn, goed, soepel zolang we maar gewoon meededen met de Henk en Annie Middelmaat. Niet de uitersten opzochten. Mijn ouders plaveiden een pad van burgerlijke middelmaat. Heel veilig en vertrouwd. Ik wist precies wat ik aan ze had. Als we patat wilden op zaterdag, begonnen mijn zusje en ik al op woensdag met voorsorteren daarop. Als we nieuwe laarzen wilden die niet pasten in ons kleedgeldbudget, keken we of ze bij de verantwoorde schoenenwinkel iets te billijken hadden. En stelden we voor om daar dan heen te gaan nadat het in de onderhandelingen ging over beter voor onze voeten en groei. Het leven was heel herkenbaar. Volgens de wetten van de middenweg.

Maaiveld

Mijn vader werkte als pijpfitter (zoek dat maar eens op), mijn moeder was huisvrouw. Mijn vader verwisselde de lampen en kluste aan auto’s, mijn moeder naaide nieuwe kleren en poetste het huis. Als het kon, gingen we op vakantie naar een hotel. Dat klinkt luxer dan het is, want het waren altijd bondshotels. Die van de FNV. Het aanbod voor de hardwerkende middenklasse. Ik deed Havo, mooi tussen de Mavo en het Vwo in. Ik was een tijdje new wave, lekker tussen punk en normale haren in. Ik viel niet op in de massa maar deed wel mijn ding. Zo had ik het geleerd. Zo was het me voorgedaan. Niet dat ik inmiddels uit de bocht ben gevlogen, totaal niet, maar ik doe dingen toch duidelijk anders ‘dan doe maar normaal’. Ik doe wel eens niet normaal. Ook fijn. Hoofd boven het maaiveld uit en verder kijken. Wat kan er nog meer? Wat zie je daar? Wie steekt zijn kop nog meer uit? Daar, weg van de middenweg, valt iets anders te leren. Het is de steen waaraan ik mijn paden slijp. Het zet de piketpaaltjes verder, anders, avontuurlijker. Het pad meandert er meer door waardoor ik mee meander.

Statement

Dus als ik hele dure biologisch afbreekbare afwasmiddel in mijn karretje zet, is dat een statement tegen de Dubro van mijn moeder. Al weet ik wel dat ik toentertijd trots op haar was dat ze dat afwasmiddel kocht, omdat mijn oma dat overdreven vond. Het was in die tijd mijn moeders ‘ik doe anders dan mijn ouders’ ding. Daarmee zette zij zich af. Vond ze een middenweg in het stomgewone van haar moeder en het andere uiterst rare van de mensen met veel geld. Die als afwasmiddel Lux kochten. Met van die slanke sexy roze plastic handschoenen op het etiket. Heel anders dan haar wereld. En die van mij nu. Ik ben een stukje opgeschoven. Creëer een nieuw midden. En lijk daarmee eigenlijk heel erg op mijn ouders. Dat maakt dat ik de titel Dubro-dochter dan ook bedacht heb. Daar gaat een hele schone wereld achter schuil. Lees maar eens.