Wensdenken 2022

Ik zag vandaag foto’s uit Afrika langskomen op insta. Dromerige plaatjes van de savanne met slapende leeuwen, grazende gazelle’s en schattige baby-olifanten. Een vriendin maakt een reis en laat ons meegenieten. Prachtig! Even later zie ik foto’s van een Nieuw-Zeelandse bergketen in de regenwolken. Het avontuur druipt er vanaf. Een oud-collega toont haar magical mystery tour. Super! Vorige week stond ik nog in de sneeuw in Noorwegen via kiekjes van de Polderwachter. En de week daarvoor zat ik aan een picknicktafel in de Franse Alpen omdat een vriend daar overnachtte in een berghut….Ik reis wat af in mijn hoofd. Het is de manier om mijn dromen te voeden. Ben op heel veel plaatsen geweest. Voor een boogschutter op de socials ook heel logisch. Die reizen graag. Echter, irl ben ik behoorlijk honkvast. Aan het worden, wil ik schrijven. Maar is dat waar? Ik ben eigenlijk altijd behoorlijk gericht geweest op Nederland. O ja, zeker, ik heb landen bezocht, ben grenzen overgestoken, heb andere zonnen onder zien gaan en eindeloos geproefd van exotische keukens. Italië is voorlopig favo, maar het Noorden van Europa trekt momenteel als een gek aan de wensdromen. Maar het heilige reizen? Het weg moeten? Ik vlieg niet meer en dat beperkt mijn reikwijdte behoorlijk. Geen moeite mee. Daarbij heb ik de mogelijkheden van een kampeerbus nog lang niet ten volle benut: winterkamperen, de randen van Nederland ontdekken, alle natuurcampings bij langs. Avontuur bestaat nog. Er is altijd een ergens. Een daar. Een wegiestan in eigen lan (;-)) In 2022 moeten we het er maar eens van gaan nemen. Ik zet mijn hoed alvast op.