Matthijs aan een haakje

Ik heb een kapstok in mijn hoofd met haakjes waaraan veel mensen die ik ooit ontmoet heb, zijn blijven hangen. Voorzien van een geur, een kleur, een verhaal, een ervaring…. Kauwgom brengt me bij de wiskundeleraar, Dubro bij mijn moeder, een grapefruit bij juf Heeringa, Strawberryfields forever bij Kor… Omgekeerd werkt het haakje ook: Barbera is de Flow, Geke doet mij denken aan de post, Anna Enquist staat voor hakken, Maarten brengt altijd de lente en elke dokter staat voor de dinsdag.

Franse kost

Bijzondere combi’s. Weet ik. Zo werkt mijn hoofd. Vandaag had ik ook een klik. Ik was met de jongste aan het praten over zijn toets van Frans. Onderwerp literatuurgeschiedenis. Er vielen namen uit zijn mond waarvan ik op ‘aan’ ging. Voltaire en Montesquieu, ah oui oui! Monsieur! Wat kan het toch fijn zijn om even in die herinneringen te duiken. Hoe heette die andere Fransoos ook alweer? Die filosoof waarover die bijzondere jongen bij Doe Maar Dicht Maar een gedicht schreef? Et voilà: ik kwam op de proppen met ‘Ik denk dus ik besta’ van Descartes. Zo dook ik het poëziebundeltje uit 86 en speurde naar het gedicht van: Matthijs van der Meer: Ego plus alles min dat. Kijk! Daar staat ie.

Op het podium

Ik tik zijn naam in bij Google, nieuwsgierig als ik ben, en zag dat Matthijs inmiddels is overleden. Huh? Ik las en keek, en las… en heel langzaam ontrafelde zich het verhaal van die 17-jarige jongen tot 45-jarige man. In mijn hoofd dan. Want wat weet ik nou van hem? Behalve dat deze Groninger dichter en denker er niet meer is, dat er een documentaire over hem gemaakt is en dat ik een gedicht van hem heb dat ik mijn leven lang al bij me draag. Hij kon het zo met overtuiging voordragen. Daar op het podium in de Meervaart in Amsterdam. Hij wist zo goed wat hij zei, en wat hij bedoelde. In de film komt dat ook terug. Mooie gast. En nu….? Ik denk. Ik besta. De herinnering blijft hangen aan het haakje. Dag Matthijs!