Afstand

Van heimwee naar wegwee. Lijkt een prachtig antwoord op de vraag waarom ik reis. Toch? En dan nog kriebelt er ongemak. Terwijl ik de zonsopgang in Cambrils voor ogen heb, schuurt een ander beeld. Ik zie mijn zonen thuis, spreek de zieke buurvrouw en laat mijn ouders om de haverklap weten waar ik uithang. Ik sleep veel Nederland mee als ik weg ben. Voor mij gaat weggaan niet over thuiskomen. Het gaat in eerste plaats over afstand nemen. Dat is best lastig voor mij. Een huismus met wegwee. Ik haal diep adem, ruik de zee en kijk uit naar het onbekende. Ik ga zitten in het zand van het andere strand en denk. Is het moeilijk om weg te zijn? Soms. Ik heb zon en zomersproeten nodig om het plaatje te vervolmaken. Toch ken ik de drang om ergens anders wakker te worden. Wat nou moeilijk? Doe niet zo ingewikkeld spreekt het stemmetje in mijn hoofd. Glimlachend krul ik de mondhoeken en tenen. Ben ik toch weer eens te hard voor mezelf. Dáár kan prima zonder mij hier. Niemand klaagt. Ik ook niet. Het is gewoon fijn om even op afstand te zijn. Dat is reizen voor mij. Niets meer, niets minder. Ik kijk naar andere horizonnen, spreek andere talen en fiets door andere omgevingen. Verdwaal in andere supermarkten, en ontdek andere ochtendroutines. Uitslapen tot half negen is lekkerrrrrrr! Koffie vanuit de perculator een welkom buenos dias! Reizen is weggaan om afstand te nemen. Om een frisse, andere, nieuwe blik op de toestand thuis te ontwikkelen. Hoepla. (Uit: Nanne Tepper, Vaders van de gedachte) Dat is het. Ja, ik doe daar even over. Om dat te beseffen. Zeker een dikke week maar dan heb ik het te pakken. Als we met de T4 Finca Vida Lenta in Catral binnenrijden, weet ik het. Heerlijk op afstand. Ik ben geland in een thuisbodem. Dit is de 2000 kilometer meer dan waard.