Logo tekst

Andante 1

19 oktober 2021

‘Dat ze gaat houdt haar gaande.’ Een strofe uit mijn lievelingsgedicht ‘Andante’ van Anna Enquist. Dat dit juist mijn favoriet is, heeft vast te maken met dat het gedicht gaat over het onderwerp gaan en hoe ze gaat. Ze gaat namelijk terwijl haar hakken vuur uit de tegels slaan. Ik vind dat een prachtig beeld. Zo wil ik lopen. Zo wil ik gaan. Of ik dat ook doe? Ik draag niet vaak hakken.

Ferm

Ik ga wel vaak. In mijn leven ben ik talloze keren weggegaan. Weg van iets of iemand. En dat doe ik vaak heel abrupt. Dat voelt als die hakken. Met militaire precieze klikken ze op de straat. In marstempo voorwaarts. Om dan plotseling te stoppen en te keren op schreden. Of een afslag te nemen. Terwijl de ander nog ferm rechtdoor verder loopt. En pas na een paar passen merkt dat hij alleen loopt. Dat ik dan al een andere weg heb genomen. Een pad waarop ik alleen verder ga.

Schone lei

Weggaan heeft in mijn beleving vaak te maken met niet meer samen. Met alleen doorgaan. Ik liet het dorp Veendam achter me. Hield het gezin voor gezien en ging alleen door. Sloot de jeugd af, ruimde de puberjaren definitief op, schoonde de lei der middelbare schooljaren en ging. Mijn toenmalige vriendje ging trouwens wel mee naar Groningen. Dus helemaal alleen was ik niet in de grote stad.

Cowboylaarzen

En helemaal alleen bleef ik ook niet, want ik ging hokken met mijn penvriendin. Ik ging naar de opleiding BDI met een vriendin uit Veendam. Ik sleepte stiekem enkele relaties mee uit mijn geboorteplaats. Maar ik ging. Huismus met heimwee vloog uit. En daarmee is het gaan voorgoed een ding geworden in mijn levenslijn. Verloor ik daarmee ook iets? Heb ik echt zaken achter me gelaten? Heeft dat gaan mij veranderd? Van huismus met heimwee naar huismus met grote ga-drive. Op cowboylaarzen. Ik schrijf nog even door. Andante.

-Wordt vervolgd-

 

Back