Het halve werk

Ik bivakkeer momenteel tussen the Magical Mystery Tour van the Beatles en Schumanns Toccata opus 7. Als een perpetuum mobile slinger ik heen en weer. Dan schrijf ik over verlies, dan over thuiskomen. Met alles wat daartussen gebeurt. Ik voer gesprekken op papier die alles omvatten. Mijn hoofd verbindt Delft heel eenvoudig met Les Sables d’Olonne. En Onstwedde met Ierland. De bron van dit intergalactische denken huist in een paar boeken die ik mee heb genomen naar ons verblijf in het huisje in Frankrijk van een vriendin. (De jaarlijkse vlucht naar voren in deze dagen omdat ik de periode van oud en nieuw niet kan uitstaan in eigen huiselijke kring en omgeving. Ik krijg er altijd een vreselijk teneergeslagen gevoel van. Een gevoel dat zich uitstrekt voorbij de skischanssprongen van Garmisch Partenkirchen. En dan is verandering van uitzicht als de bekende verandering van spijs dat doet eten.) Er liggen nog enkele projecten die ik uit wil schrijven, en daar leent deze omgeving zonder afleiding zich uitstekend voor. De zee zachtjes op de achtergrond, de groene tuin als uitzicht, het bad en de zorgende man als basis. Zo komt het dus dat inspiratie als vuurpijlen rondspettert en woorden en zinnen van hot naar her spuwt. Dat wat beklijft vindt later in dromen een podium. En natuurlijk hier in blogs, de tour van Kor 2022-2023 en in de gedichtenreeks ‘Boterham met pindakaas’. Als een goed begin het halve werk is, ben ik een eind op stoom.