Het nieuwe blauw van deze zomer

Ik schreef het vandaag nog in een mailtje naar een collega. Ik ben klaar met online-overleggen. Dat beeldscherm-getuur in het koele blauwe licht waarvan je in- en in wit wordt. Ik krijg er inmiddels een sik van. Ik mis verbinding. Ik wil terug naar irl. Naar het echte contact. Naar vergaderingen waarin beginnen tijd vergt. Waarin weggaan tijd kost.

Unmute-geklungel

Ik wil niet meer patsboem een call binnenkomen en koud starten met de agenda. Voorstelrondjes doen die onderbroken worden door unmute-geklungel en presentaties die verpest worden door achtergrondgeluiden van huilende kinderen. Ik wil contact waarin ik non-verbale ruis en tekens kan zien en lezen. Naar ogen die spreken samen met de mond. Naar de grimmige glimlach, naar de hand die strijkt door verwaaide haren, naar het frunniken aan het oor, naar het wegkijken, staren naar de wolken buiten en de blik weer naar binnen en opvangen…. Naar alles dat wat communicatie toegevoegde waarde geeft. En wat ik kan verwerken in mijn teksten.

De dimensie van nabij zijn

Zoom is fantastisch, Teams en Meetup ook. Niet meer weg te denken. Maar de dimensie van nabij zijn, naast elkaar zitten (ook al is het op anderhalve meter afstand) en elkaar aan kunnen voelen is onlosmakelijk verbonden met mijn hang naar verbinding. Er zijn. Echt zijn. Irl. Het beeldscherm verbindt niet. Voel ik. Noem me ouderwets. Het is net zoiets als die papieren agenda die ik maar niet weg kan doen. Omdat het droedelen in de kantlijn prachtige gedichten oplevert. Turend in het irl-blauw tussen de wolken.

De zon drupte haar gele warmte door het raam op het tafelkleed, de poes zat er prachtig middenin, haar staart veegde loom de zwarte haren pluizig, toen het kattenluikje klepperde en het nieuwe blauw van deze zomer zijn intrede deed….