Ik schrijf dus ik ben
I’ll be working my way back to you, babe. Ik hoor het nummer van de Detroit Spinners op de radio als ik de laptop open en de eerste regels van dit verhaal op papier wil zetten. Ik één klap ben ik terug. Ik loop op memorylane. Veendam, havo 5, middelbare school de Winkler Prins. Grappig als je bedenkt dat dit verhaal gaat over vroeger. Dat vroeger. Mijn vroeger. Want die babe dat ben ik. En die way back loopt naar mijn geschiedenis. Ik werk mezelf terug langs 52 jaar Annet. Via 2019, 2009, 2001, 1996, 1986, 1979 naar 1968. Zo’n liedje van de Detroit Spinners uit 1979 helpt te herinneren.
Serendipiteit
Soms vallen feiten heel gelukkig samen. Dan is er sprake van toeval. Of van serendipiteit. In dat laatste geloof ik heilig. Dat begrip had ik jarenlang op mijn visitekaartje staan als mooiste woord ooit. Op zoek naar het ene, vind je totaal iets anders. Dat wat gevonden móest worden. En nu vind ik in dit verhaal over vroeger een stukje geschiedenis aan de hand van een liedje. Ik had een vakantiebaantje bij de Rijksdienst voor het Wegverkeer in Veendam op de afdeling BOB. Spannend. Bijzondere opsporing. Maar vooral spannend omdat Bert en Harry daar rondliepen en mijn meisjeshart sneller deden kloppen. Vooral Bert, want hij had een prachtige stem waarmee hij de Spinners liet leven in de kantoortuin en betekenis gaf aan dode Engelse woorden. Mij deed smelten achter de computer waar ik als Vlijtig Liesje nummerborden intikte. Op zoek naar auto’s die gevonden moesten worden. En ik maar dromen…
O, vind mij, vind mij!
En nu ben ik dus hier. Daar waar cijfers geen betekenis hebben, voor een taalmens als ik, licht 1968 in neon op in de krant. Mijn geboortejaar. En dus haak ik aan bij de tekst. Waar ‘we’ zijn? Geen idee. Ergens in de 21e eeuw. En ik ben hier. In Breukelen. En het is tijd om terug te gaan. Naar Groningen. En de verhalen die er zijn aan papier, mijn hoofd en mezelf toe te vertrouwen. Het begin is gevonden. Hier.
https://youtu.be/snWHvcWsybM
