Kerst met miljoenen sterren

Ik schreef ooit een gedicht over verdriet. Dat in kleine hoekjes zit. Of in de wat grotere. Dat je het vaak niet ziet. Of soms wel. Er zelfs dan nog over struikelt en plat op je gezicht gaat. Dat je hart al is gebroken, voordat het de vloer raakt. In duizenden stukken uiteen gespat. Je vermoedt dat het nooit meer heel wordt. De lijfelijkheid van verdriet kan zo verzengend zijn, dat je niet meer normaal kunt functioneren. Het vreet als vuur alles in je weg. Vlagen van misselijkheid, weglekkende energie uit alle kieren van je lichaam, een hoofd dat vol zit met chaotische gedachten en geen ruimte laat voor lucht. Stikken lijkt een aardige optie, verdrinken ook. Maar alle keuzen die er zijn, dienen aan de kant geschoven te worden. Omdat er maar een weg is: voorwaarts. Door het zwart, door het moeras, door de storm. De kansen om kopje onder te gaan zijn reëel maar van ondergeschikt belang. De schouders staan recht op het lijf, spierballen in de aanslag, de ogen gericht op het doel… Je breekt meerdere malen, in het zicht van de haven. Je gaat zeker tien keer dood. En wilt begraven worden. Maar je moet verder. Omdat zij er is. Omdat er miljoenen sterren stralen. Omdat zij beter verdient. Door de tranen in je ogen kun je haar niet scherp zien. Maar je voelt met elke hartslag dat zij er is. Zij leunt op jou. Dus blijf je hopen. Het moet, het zal, het kan…

Help je mee? Laat Marcel zijn miljoenen sterren stralen.

https://www.gofundme.com/f/breng-landaw-terug-naar-nederland

Kerst is nog nooit zo vervuld van sterren geweest.