Tita Tovenaar

Ik heb het niet vaak, dat ik heimwee heb naar dat meisje van tien dat de wereld stil kon zetten als er iets niet goed ging. Ik was er best goed in. Dan ging ik naar mijn kamer, sloot ik de deur en kroop ik in een boek. Struinend door een wondere wereld die ik ter plekke schiep. Mijn rug leunde tegen de poster van Shakin’ Stevens, mijn armen omsloten een stilte vol rust en mijn hoofd kende geen tijd. Die wens overviel me afgelopen week toen ik hoorde van een goede vriendin dat ze heel erg ziek is. Het nieuws leek sowieso traag binnen te komen. Het was meer sijpelen dan denderen. Toen het geland was, ergens tussen oren en hart, dacht ik aan dat ene zinnetje ‘en alles staat stil’ uit de televisieserie Tita Tovenaar. Het leek me fijn even in die ene seconde te blijven van vóór de onheilstijding. Toen de dag begon omdat het nut had, de zon nog scheen met een reden en de wind waaide omdat het zo voorspeld was. Zin schreef ik met rode pen en vol overtuiging. Even hangen in dat moment. En dan mijn kamer in, de deur dicht, Shakin’ Stevens als zekerheidje in de rug. Vanuit ‘This ol house’ klinkt echter alleen maar ‘Tis echt, tis heus, tis raar maar waar….’  Als ik kon toveren, dan wist ik het wel.