Vogeltheater voor beginners

Ik lig op de bank. Buiten welteverstaan. Lekker in het zonnetje. Wolken schuiven af en toe door het blauw en zorgen direct voor koelte. Vandaar dat het dekentje over mijn blote voeten er niet voor niets ligt. Ik heb een perfect uitzicht op het nestkastje waarin de pimpelmezen nestelen. Het is een prachtige voorstelling. Vader en moeder pimpel vliegen af en aan. Volgens mij is het nestje in wording. Of zou er al een broedsel uitgekomen zijn? Ik spits mijn oren; hoor ik daar een heel zacht piepend gehijg? Het getjit, getjuut en diverse andere trillende mees-toonladders van de ouders overstemmen die stilte. En als dat het niet is, brullen er ronkende motoren door de straat, of staat de file van de brug weer voor het huis te lawaaien. Het zal nog wel niet zo ver zijn. Wellicht zijn er nog niet eens eitjes. Ben ik te vroeg met wens op nieuw leven. Ik weet dat mezenjongen behoorlijk geluid kunnen produceren. Terwijl vader of moeder mees voor de zoveelste keer feilloos ‘zonder handen’ het gat invliegt, pak ik de krant en lees een artikel over Nico de Haan. Nederlands bekendste vogelaar die net een vernieuwend vogelboek heeft geschreven. Met allerhande bijzondere classificaties en categorieën om te zoeken. Dat raakt behalve de vogelgluurder ook de bibliothecaris in mij. Indelingen in zoeksystemen om gevonden te worden. Ik wil me naar de winkel haasten. Zeker omdat het nu weer kan. Toch weerhoudt iets me van die actie. Heb nu zolang die neiging moeten onderdrukken, dat het raar voelt. Ik blijf zitten op de bank. Geniet nog even van dit vliegende theater waar ik me fijn bij voel. Omdat, zoals Nico het verwoordt, vogels kijken betekent vrijheid. En dat in mijn achtertuintje.